8 yaşımdan beri resim yapmaya çok meraklıydım ve 8 yaşında iller arasu yarışmada birinci oldum.
Çok az imkana sahip olsam da, gördüğüm her şeyi çizmeye çalışıyordum.
Bütün defterlerimin ve ders kitaplarımın köşelerinde hocalarımın resimlerini çizerdim, hocaların çoğu kızıp beni cezalandırırdı, birkaçı da kendilerine çok benzeyen resimlerini görünce, devam etmem için beni teşvik ederdi.
Ailem resimlerimi görmekten keyif alırdı ve resimlerimi herkese överdi.
Ancak destek konusuna gelince her şey değişirdi.
İlerlememde tanrıdan başka kimse bana yardımcı olmadı.
13 yaşında ilk yağlı boya tablomu yaptım ki bu siyah bir denizdi ama yanında güzel bir yaşam umudu veren sarı bir güneş de vardı.
Çok fazla ısrarla, sonunda bir öğretmenin derslerine katılabildim.
Sorunlar asla bana galip gelemedi ve işimde ilerlememi engelleyemedi. Ben gelişmeye devam ettim ve hala öğrenecek yeni şeyler arıyorum.
Hiçbir şey resim gibi duyguları ifade edemez. Sözlerin, harflerin ve düşüncelerin hiçbirinin bir ruhu yok. insanın duygularına ruh veren resimdir.
Ve son olarak şunu söyleyebilirim ki resim kadın gibidir; duygularla dolu. Onunla haşir neşir olduğunuzda, hayatın gerçek anlamını bulacaksınız.

.من سمانه محمدپور ، ايراني هستم و در ايران زندگي ميكنم
از ٨ سالگي علاقه ي خيلي زياد داشتم به نقاشي كردن و در سن ٨ سالگي در مسابقات استان نفر اول شدم.م
با امكانات بسيار كمي ك داشتم سعي ميكردم هر چيزي که ميديدم رو نقاشي كنم
گوشه‌ي تمام دفترها و كتابهاي درسيم عكس معلمهاي خودم رو ميكشيدم، خيلي از معلمها عصباني ميشدن و تنبيه ميكردن، تعداد كمي وقتي عكس خودشون رو ميديدن گه خيلي شبيهشون شده ، تشويقم ميكردن که ادامه بدم.ک
خانواده‌ي خودم از ديدن نقاشيهام لذت مي‌بردند و كيف ميكردن و پُز نقاشيهام رو پيش همه ميدادند.م
ولي وقتي حرف حمايت ميشد، همه چي عوض ميشد.م
!كسي تو پيشرفتم كمك نكرد جز خدا
١٣ سالگي اولين تابلوي رنگ و روغنم رو كار كردم ، ك يك درياي سياه بود ولي با خورشيدي زرد رنگ و نوراني ك اميد به زندگي زيبارو ميداد.گ
با اصرار زيادي ك كردم بالاخره تونستم آموزشگاه يه استاد شركت كنم.ک
هيچ موقع مشكلات نتونستن غالب بشن و مانع پيشرفت تو كارم بشن ، من به پيشرفت كردن ادامه دادم و هنوز هم دنبال مطالب جديد هستم تا ياد بگيرم.م
هیچ چیز به اندازه نقاشی نمی تواند احساسات را بیان کند. کلمات، حرف ها و هر چه نظر، دارای روح نیستند، این نقاشی است که به احساس انسان روح می‌دهد.ک
و در آخر ميتونم بگم نقاشی مانند زن است؛ پر از احساس. وقتی درگیر آن می شوی، تازه معنای واقعی زندگی را خواهی یافت.ک.